Deelnemer Master Class over de studiereis

10-12-2019

In april gingen de deelnemers van de Master Class op studiereis. Geen plezierreisje, maar een relativerende ervaring, merkte deelnemer Gerard Gerding.

 

Met andere ogen

Het heet Little City, het werd bijna 60 jaar geleden door ouders gesticht en het ligt in de buurt van Chicago. Op een in onze ogen klassiek instellingsterrein wonen ongeveer 60 kinderen en 150 volwassenen met een verstandelijke beperking. De gebouwen zijn deels behoorlijk gedateerd, maar soms splinternieuw. In het laatste geval zijn ze zonder uitzondering gerealiseerd op basis van schenkingen en giften. Niet zelden is het pand genoemd naar de gulle gever.

 

Doelen

Medewerkers verhalen met grote bevlogenheid over de doelen die zij met ‘hun’ cliënten willen bereiken. Over het maximale uit jezelf halen, bijvoorbeeld als het om sportieve prestaties in een prachtig toegeruste – want gesponsorde - fitnessruimte gaat. Over de psychiater uit Texas, die zij wisten te strikken om via beeldbellen adviezen te geven over de omgang met ingewikkelde problematiek.

 

Twee weken scholing
Je bent verbaasd als medewerkers je vertellen dat zij zonder enige gerichte vooropleiding met twee weken interne scholing aan de slag gingen. Dat de McDonalds beter betaalt dan hun werkgever. Als die overigens vindt dat je een houdingsprobleem hebt, dan krijg je een maand om je te herpakken. Bij competentieproblemen is die termijn zes maanden. Onvoldoende resultaat? Einde arbeidsrelatie. Niks transitievergoeding.

 

Veiligheid

In de woonlocatie voor kinderen werken ze met één medewerker op drie cliënten. Ben jij tijdens je dienst voor een cliënt verantwoordelijk, dan leg je om het kwartier in diens logboek vast waar zij of hij mee bezig is. In alle groepsruimtes hangen camera’s, waarvan de beelden drie maanden worden bewaard. Het geüniformeerde meubilair is deels van kunststof en gevuld met zand: dan kunnen de kinderen niet met de stoelen gaan schuiven. De Autoriteit Persoonsgegevens en de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd zullen er ongetwijfeld bedenkingen bij hebben.

 

Plezierreisje?

Die ochtend in april van dit jaar verloor ik mijn scepsis over buitenlandse studiereizen voor zorgbestuurders, de overtuiging dat dit soort trips de deelnemers wellicht dichter bij elkaar brengen – het bejubelde netwerken – maar dat het toch vooral plezierreisjes voor de happy few zijn. Deze Chicago-reis zat nu eenmaal in het pakket van de Masterclass van het Erasmus Centrum voor Zorgbestuur, waar ik overigens met veel plezier aan deelneem. Opting out was geen optie. En dat blijkt achteraf dus een vorm van genade te zijn. Of de praktijk aldaar – als je dat al zou willen – geheel of deels naar de Nederlandse context valt over te planten, blijf ik betwijfelen. Maar voor een zorgbestuurder zoals ik, een meubel van ons stelsel, is het buitengewoon relativerend om met eigen ogen te aanschouwen dat het er in een ander welvarend land toch radicaal anders aan toe kan gaan.

 

Gerard Gerding

Voorzitter raad van bestuur Gemiva-SVG Groep

Terug